به نقل یکی از دوستانم:
سلام
نمیدانم مرا بخاطر می آوری یا نه؟
زمستان ٨٣ …
آری من همان پسرک عاشق پیشه دیروزم!
آری همان مزاحم همیشگی بر سر راه مدرسه ات!
هیچ وقت اولین روزی که تو را دیدم فراموش نمی کنم.هنوز آن لحظه در خاطرم هست. می خواستم با تو دوست شوم تا همدیگررا به کمال برسانیم. می خواستم تو را شاد کنم و خود نیز نشاط را مزمزه کنم. می خواستم تنهاییت و تنهاییم را فراری دهم به ابد… اما… نمی دانم فلسفه جدایی من وتو چیست؟! من باید به نبودنت عادت کنم! من یعنی تنهایی! تنهایی چیزی جز من نیست! ای کاش جدایی نبود… ما انسانها زبان هم را می فهمیم ولی احساسات همدیگر را درک نمی کنیم.چرا؟! آیا جز این است که خود خواهیم؟ نمی دانم…! شاید هم نمی توانیم درک کنیم. شاید دوست داریم خودمان انتخاب کنیم و از انتخاب شدن گریزانیم. نمی دانم…! ولی من بی صبرانه منتظر بودم تو مرا انتخاب کنی. دوست داشتم دوست داشتن را با تو تجربه می کردم دوست داشتم جمله"دوستت دارم"را با تو تکرار می کردم دوست داشتم با گرمای حضورت زمستان را از یاد می بردم ولی…نشد! من دوست داشتن را برایت گفتم٬مهربانی را نشانت دادم٬بارها وبارها! اما… تو نه شنیدی!نه دیدی! من فقط تو را می دیدم٬ تو فقط مرا نمی دیدی! وتو امروز حال مرا می فهمی! وتو امروز می دانی وقتی با تمام وجود فریادش می زنی وتو را نمی شنود یعنی چه! و تو امروز می فهمی وقتی نیازمند نگاهش هستی و او دریغ می کند یعنی چه! وتو امروز می بینی وقتی جنون بر سر نوشته هایت خیمه می زند یعنی چه! … چند سالیست تو را ندیده ام٬شنیده ام ساکن شهر دور شده ای. دلم برایت تنگ شده است. دلم برای اخم هایت که وقتی مرا می دیدی در هم می کشیدی تنگ شده است. دلم برایت تنگ شده عزیزی که جمله"دوستت دارم"را برای تو آموختم. ومن امیدی برای نجات از این همه تنهایی ها٬اماها٬کاش ها٬شایدها٬دوست داشتن ها٬دانستن ها٬فهمیدن ها و دیدن ها ندارم! می بینی؟! سطر سطر نوشته هایم نبودنت را ضجه میزنند. نمی دانم به رسم گذشته نامه هایم که بوی یاس می دادند را نخوانده پاره می کنی یا این بار می خوانی؟! اما بگذار همچنان به همان شیوه قدیمی و پاک "دوستت دارم"هایم را برایت بنویسم. زمستان 89
ای کاش رد من را از این صدا بگیری
تا که نرفتم از دست دست مرا بگیری
فصل نشای غمهاست میراب این زمینم
وقت است جوی ابی از چشم ما بگیری
بانو!قبول دارم زیباترینی اما...
رسمش نبود خود را اینقدرها بگیری
می ترسم از شبی که اینجا نباشم وتو
دیگر سراغ من را از ناکجا بگیری
تشییع می شوم صبح بر دوش این خیابان
فردا اگر بیایی باید عزا بگیری
امشب دوباره شعری از دوری ات نوشتم
ماندست روی دستم انقدر تا بگیری
نظر بدین لطفا
نظرات شما عزیزان:
پاسخ:خواهش میکنم بازم سر بزنین از الان فکر کنم درسته!
پاسخ::)
پاسخ::D
.gif){kind=small}
